జెames బాల్డ్విన్ మొదటిసారి చార్లెస్ డికెన్స్ చదివినప్పుడు దాదాపు 10 సంవత్సరాలు రెండు నగరాల కథ. నవలలో అతనితో ఎక్కువగా మాట్లాడిన పాత్ర సద్గుణ సంపన్నుడైన చార్లెస్ డార్నే లేదా సిడ్నీ కార్టన్ కాదు, కరిగిపోయిన న్యాయవాది హీరోగా మారారు, కానీ ద్వేషంతో నిండిన థెరీస్ డిఫార్జ్ అనే మహిళ, గిలెటిన్ నీడలో కూర్చుని, తలలు దొర్లినట్లు అల్లడం. .
“నేను ఎడతెగని ద్వేషాన్ని గుర్తించాను,” అని బాల్డ్విన్ తరువాత తన పుస్తక-నిడివి వ్యాసంలో రాశాడు డెవిల్ పనిని కనుగొంటుంది, “అదంతా నా వీధుల్లో పైకి క్రిందికి ఉంది”. ఆ వీధులు హార్లెమ్ వీధులు, మరియు అక్కడ నివసించే వారి జీవితాలను చుట్టుముట్టిన జాత్యహంకారం మరియు పేదరికం నుండి ద్వేషం పుట్టింది.
బాల్డ్‌విన్‌కి ఈ వారం 100 ఏళ్లు ఉండేవి. అతను తన జీవితమంతా రాక్షసులతో పోరాడిన రచయిత, అతను దేశం యొక్క నైతిక మనస్సాక్షితో మాట్లాడాడు మరియు మాట్లాడాడు, అతను లోతుగా మరియు తరచుగా ఉద్దేశపూర్వకంగా, విరుద్ధమైన మరియు వివాదాస్పదంగా ఉండవచ్చు, ఇంకా ప్రత్యేకమైన మరియు స్వరాన్ని అందించాడు. అవసరమైన. అతను వ్రాసిన దానికి మించి అతను వ్రాసిన విధానం యొక్క ప్రాముఖ్యత కూడా ఉంది. అతని నవలలలో లేదా అతని వ్యాసాలలో, అతని రచనలో మంత్రముగ్ధులను చేసే సంగీత, వర్ణించలేని నాణ్యత కూడా ఉంది. “ఎవరూ భాష కలిగి లేదా నివసించలేదు … మీరు చేసిన విధంగా”, దివంగత టోనీ మోరిసన్ వ్యాఖ్యానించారు ఆమె స్తుతి తనకి.
ఇది బాల్డ్విన్ యొక్క ఉపాధ్యాయురాలు, ఒరిల్లా మిల్లర్, ఆమె యువ ఛార్జ్ యొక్క అసాధారణ ప్రతిభను గుర్తించి, అతనికి పుస్తకాల యొక్క కొత్త ప్రపంచాన్ని పరిచయం చేసింది. “నేను హార్లెమ్ నుండి బయటకు చదివాను,” అని బాల్డ్విన్ గమనించాడు.
అతను అణచివేతతో కూడిన జాత్యహంకార ప్రపంచంలో నల్లగా ఉండటమే కాకుండా, స్వలింగ సంపర్కతతో నిండిన ప్రపంచంలో స్వలింగ సంపర్కుడిగా ఉండటాన్ని కూడా ఎదుర్కోవలసి వచ్చింది, కనీసం నల్లజాతి వర్గాల్లోనే కాదు. సాహిత్యం, తన అనుభవాలను “ప్రైవేట్ ఆస్తి”గా కాకుండా మరింత సార్వత్రికమైన దానిలో భాగంగా అర్థం చేసుకోవడానికి అనుమతించిందని అతను గుర్తుచేసుకున్నాడు. పుస్తకాల ద్వారా, అతను కవి నిక్కీ గియోవన్నీకి చెప్పాడు, “మీ బాధ మిమ్మల్ని ఒంటరిగా చేయదు” కానీ “మీ వారధి” అని అతను కనుగొన్నాడు. ఇతరులను అర్థం చేసుకోవడం.
మిల్లర్ బాల్డ్విన్ కోసం ప్రపంచాన్ని తెరవడంలో సహాయం చేయడమే కాకుండా, జాత్యహంకారంపై అతని అవగాహనను కూడా మార్చింది. “నేను శ్వేతజాతీయులను ద్వేషించలేకపోయాను, అది ఖచ్చితంగా ఆమె కారణంగానే జరిగింది” అని అతను రాశాడు. మిల్లర్‌తో అతని సంబంధం అతనికి బోధపడింది, “తెల్లవారు తెల్లగా ఉన్నందున వారు చేసినట్లుగా ప్రవర్తించలేదు, కానీ ఇతర కారణాల వల్ల, నేను ప్రయత్నించి, కారణాన్ని గుర్తించడం మరియు అర్థం చేసుకోవడం ప్రారంభించాను”. మిల్లర్ కూడా “n—– లాగా వ్యవహరించబడ్డాడు, ముఖ్యంగా పోలీసులచే”, ఆమె బహిరంగంగా మాట్లాడే రాడికాలిజం కారణంగా.
1948లో, బాల్డ్విన్, అనేక ఇతర ఆఫ్రికన్ అమెరికన్ రచయితలు మరియు సంగీతకారుల వలె, అమెరికాను విడిచి ఫ్రాన్స్‌కు వెళ్లాడు, ఎందుకంటే “నేను నన్ను నేనుగా నిరోధించుకోవాలనుకున్నాను. కేవలం ఒక నీగ్రో” మరియు “ఏ విధంగా ఉన్నాయో తెలుసుకోవడానికి ప్రత్యేకత వారి నుండి నన్ను విభజించే బదులు ఇతర వ్యక్తులతో కనెక్ట్ అయ్యేలా నా అనుభవాన్ని తయారు చేయవచ్చు”. ఫ్రాన్స్‌లో, బాల్డ్విన్ తన “ఆశ్చర్యానికి” అతను నల్లగా ఉన్నదాని కంటే అమెరికన్ అని కనుగొన్నాడు. మరియు శ్వేతజాతి అమెరికన్లు తరచుగా శ్వేత యూరోపియన్లతో కంటే అతనితో ఎక్కువగా ఉమ్మడిగా ఉంటారు. అతను కూడా కనుగొన్నాడు, పారిస్ మరియు మార్సెయిల్లేలో బాల్డ్విన్ న్యూయార్క్ లేదా మిస్సిస్సిప్పిలో ఉండేవారని భావించారు; నల్లజాతీయులు కాదు కానీ ఉత్తర ఆఫ్రికన్ల చర్మం రంగు ఫ్రెంచ్ వారి నుండి చాలా తక్కువగా గుర్తించబడవచ్చు, కానీ వీరిపై గల్లిక్ జాత్యహంకార ధిక్కారం ఉంది.
ఐడెంటిటీలు మనల్ని మనం ప్రపంచంలో గుర్తించడంలో సహాయపడటానికి అవసరమైన కల్పితాలు అని బాల్డ్విన్ గ్రహించడం ప్రారంభించాడు, అయితే మనల్ని దానిలో బంధించవచ్చు. “మన పుట్టుకతో మనకు ఇచ్చిన వాస్తవిక పంజరం లోపల మరియు వ్యతిరేకంగా మన ఆకృతిని తీసుకుంటాము” అని అతను గమనించాడు అందరి నిరసన నవల, ఫ్రాన్స్‌కు వెళ్లిన తర్వాత అతని మొదటి ప్రధాన రచన, మరియు అతని పూర్వపు గురువు, నవలా రచయిత రిచర్డ్ రైట్‌పై వినాశకరమైన విమర్శ. “అయినప్పటికీ, ఈ వాస్తవికతపై ఆధారపడటం ద్వారా మనం చాలా అనంతంగా ద్రోహం చేస్తున్నాము.” మనం గుర్తింపు పంజరానికి అంటిపెట్టుకుని ఉన్నంత కాలం, బాల్డ్విన్ హెచ్చరించాడు, “‘కొత్త’ సమాజం గురించి మాట్లాడటం అర్థరహితం”, ఎందుకంటే అలాంటి గుర్తింపుల పనితీరు “ఎవరికి వారిని ఒప్పించడమే. [society] ఆ డిక్రీ యొక్క వాస్తవికత యొక్క నాసిరకం స్థితిని అందించింది”, మాకు “మా వర్గీకరణ యొక్క స్వభావానికి కట్టుబడి” వదిలివేసింది.
ఇక్కడ అతని పని హృదయం గుండా నడిచే ఒక ఉద్రిక్తత, శత్రు, జాత్యహంకార ప్రపంచానికి విరుద్ధంగా నల్లజాతి గుర్తింపును స్వీకరించడం మరియు ఆశ్రయం పొందడం మరియు అటువంటి గుర్తింపులను అధిగమించడం ద్వారా మాత్రమే “కొత్త” సమాజాన్ని నిర్మించగలమని గుర్తించడం మధ్య ఉద్రిక్తత ఉంది. . అభివృద్ధి చెందుతున్న పౌర హక్కుల ఉద్యమంలో మునిగిపోవడానికి అతను 1957లో US తిరిగి వచ్చిన తర్వాత ఆ ఉద్రిక్తత మరింత తీవ్రమైంది.
బాల్డ్విన్ ఆ ఉద్యమం యొక్క ముఖ్యమైన స్వరం అయ్యాడు, ఇంకా ఎక్కువగా నల్లజాతి శక్తి పుట్టుకతో. కానీ 60ల ఆశావాదం త్వరలో 70ల నిరాశావాదానికి దారితీసింది. “మనం ఇప్పుడు మన కర్తవ్యాన్ని విఫలం చేయకపోతే, మనం జాతి పీడకలని అంతం చేయగలుగుతాము” అని అతను 1963లో తన అత్యంత ప్రసిద్ధ రచనలో రాశాడు, ది ఫైర్ నెక్స్ట్ టైమ్.
వార్తాలేఖ ప్రమోషన్ తర్వాత
ఒక దశాబ్దం తరువాత, మార్టిన్ లూథర్ కింగ్ మరియు మాల్కం X హత్యల తరువాత, అల్లర్ల తరువాత, నల్లజాతీయుల విచ్ఛిన్నం తరువాత, నల్లజాతీయులు భౌతికంగా మరియు రూపకంగా, వారి ఘెట్టోలలో చిక్కుకున్నారని గుర్తించిన తరువాత, అతని స్వరం చాలా భిన్నంగా ఉంది.
అమెరికా పైన, అతను తన 1972 పుస్తకంలో రాశాడు వీధిలో పేరు లేదు, మరియు ముఖ్యంగా నల్లజాతి కమ్యూనిటీల పైన, “ఆవేశం మరియు నిరాశ యొక్క మియాస్మా, తుఫాను మేఘాల వలె, ఆవేశం మరియు నిస్పృహతో చీకటిగా మారడం” ఉంది. ఇంతకుముందు బాల్డ్విన్ “తెల్లవారు తెల్లగా ఉన్నందున వారు చేసిన విధంగా ప్రవర్తించలేదు” అని అంగీకరించిన చోట, అతను ఇప్పుడు “తెల్ల అమెరికన్లు బహుశా అత్యంత జబ్బుపడినవారు మరియు ఖచ్చితంగా అత్యంత ప్రమాదకరమైన వ్యక్తులు… నేడు ప్రపంచంలో కనిపిస్తారు” అని నొక్కి చెప్పారు. ఇది నిరాశావాదం మరియు జాత్యహంకారం యొక్క అనివార్యత యొక్క భావం, ఇది గత అర్ధ శతాబ్దంలో ఎప్పటికీ మారింది మరింత పొందుపరచబడింది జాతి వ్యతిరేక దృక్కోణాలలోకి.
“ఒక వ్యక్తి తన సమాజాన్ని వ్యతిరేకించడానికి తేలికగా ఎన్నుకోడు” అని బాల్డ్విన్ గమనించాడు. “ఒకరు తమ స్వదేశీయులచే ఎగతాళి చేయబడటం మరియు అసహ్యించుకోవడం కంటే వారి మధ్య ఇంట్లో ఉండటం చాలా ఇష్టం.” అతని తీర్పులు కొన్నిసార్లు విరుద్ధంగా ఉండవచ్చు, కానీ అతనికి ఎప్పుడూ లేనిది తీర్పులు చెప్పే ధైర్యం లేదా అతని ఎంపికలకు బాధ్యత వహించడం. “స్వేచ్ఛ అనేది ఎవరికీ ఇవ్వదగినది కాదు” అని ఆయన రాశారు. “స్వేచ్ఛ అనేది ప్రజలు తీసుకునేది, మరియు ప్రజలు వారు కోరుకున్నంత స్వేచ్ఛగా ఉంటారు.” జేమ్స్ బాల్డ్‌విన్‌ను ఆయన జన్మ శతాబ్ది సందర్భంగా గుర్తుంచుకోవడానికి మరియు గౌరవించడానికి ఆ భావాన్ని హృదయపూర్వకంగా తీసుకోవడం కంటే మెరుగైన మార్గం మరొకటి ఉండదు.
